29 Ekim’in adıdır Cumhuriyet.
Aynasında kendi kendini görmendir.
O sabah gökyüzü daha berrak olur, toprak kıpır kıpır eder, rüzgâr daha anlamlı eser.
Bu toprakların kaderi biraz daha hatırlanır o gün.
Cumhuriyet, bir yönetim biçimi değil, bir halkın yeniden doğuşunun destanıdır.
Yüz iki yıl önce bir imparatorluğun küllerinden yükselen iradedir.
“Egemenlik kayıtsız şartsız milletindir” diyerek atılan adımdır.
Bir halkın bağımsızlık zincirlerini kırmasıdır.
Anadolu halkının yorgun olmasına, yokluk içinde yaşamasına, esir alınmasına rağmen dik durmasını hayata geçirdiği gündür.
Cumhuriyet, yalnız Ankara’nın taş sokaklarında ilan edilmedi.
Maraş’ın direnişinde, Antep’in kavgasında, İzmir’in dumanında, Anadolu kadının nasırlı ellerinde doğdu. Ve o gün halk kendi kaderini kendi eline aldı.
Cumhuriyeti bizler haksızlıktan hak doğurarak, karanlığa mahkûm olan bir millete ışık tutarak doğurduk.
Cumhuriyet bir bayram kalabalığı değil, bir öğrencinin okul defteri, bir kadının özgürce yaşaması, köylünün, işçinin alın terinde kendini bulmasıdır. Onu korumak yalnızca geçmişe saygı değil, geleceğe borçtur.
Cumhuriyet bir miras değil, emanettir. Atatürk’ün o büyük sözünde yankılanır.” Cumhuriyet; fikren, ilmen, fennen, bedenen kuvvetli ve yüksek seciyeli muhafızlar ister.”
Cumhuriyet’in102. Yıl dönümünü kutlamanın ötesinde muhasebe gerektirir. Bir asırdır Cumhuriyet bize ne kazandırdı, biz Cumhuriyete ne kattık?
Kütüphanelerimi doldurduk, yoksa sloganlarla, törenlerle mi yetindik? Kadınlarımızın, gençlerimizin, köylümüzün, işçimizin emeği hala hak ettiği değeri bulabildi mi?
Ne kadar özgür olabildik?
Ne kadar adil toplum kurabildik?
Cumhuriyet adına eksikliklerimiz ve ihanetlerimiz sayılmayacak kadar az değildir.
Bu topraklarda doğan her çocuk bir Cumhuriyet sabahına gözlerini açar, Cumhuriyet aynasında kendine bakar ve şu sözü tekrarlar.
Her şeye rağmen biz buradayız, hala özgür, hala o ışığın peşindeyiz.