Sevgili okurlarım
Ben dünyaya 30 yıl geç gelseydim; hatta 40 yıl geç diyorum zaman zaman
Niye mi?
Teknoloji nedeniyle.
Acaba o zaman teknolojiyi yakalayabilir miydim?
Hiç sanmıyorum diyorum sonra.
Zira farklı algılıyorum, kendimi bazı algılara, bilgilere kapatmışım gibi… Biraz da tebessümle örnekliyorum; ilkokula başlarken şeker kağıtlarını sökemeyenler şimdi çok rahat internet kullanıyor. Ben mi?
Yeni nesil teknolojiyi, interneti çözemedim. Hatta o defteri kapatıp akıllı telefonumu da iade ettim. Tabii, cezasını da ödeyerek!
Sevgili arkadaşlarım beni ne kadar yüreklendirmeye uğraşsalar da mesaj bile yazamadan veda ettim.
Bir de araya hastalık, hastalıkların yasakları girince uymak zorunda kaldık.
Yanlış bir hareket yapmaya korkar bir yaştayız. Böyle bir yönüm de çıktı ortaya. Hatta bir adım sonrası elektrik gibi bir dünya devi gücün bile çaresiz kalıp avuçla para verdiğimiz klimaları çalıştıramadığı gerçekle de yüzyüze geldik.
Bir geceyarısı uyanıp elimdeki tekerlekli sandalyeye tutunayım derken kendimi yerde buldum. Yani başaşağı düştüm. Mevsim kış, evde yalnızdım. En yakın dostumuz olan telefon da uzağımdaydı, alamadım. En yakın komşularıma sesimi duyurmak için en iptidai usulle, yerde otururken elime geçirdiğim madeni bir kül tablasını yere vurmaya başladım. Neyse ki sevgili komşum duyup yanıma geldi. Bu olaydan sonra artık evlatlarım da beni yalnız bırakmamakta kararlı. Evlerine aldılar sağolsunlar.
Hayatın her döneminde inişlerin çıkışların olduğu bir gerçektir.
Yine çok eski yıllarda bir tanıdığıma geçmiş olsuna gitmiştim. “Aman Lemancağım, ayaklarına dikkat et. Onlar olmazsa yaşama şansın da kalmaz” demişti. Çok şükür ki oğlum Tarık dediğim minicik bir el arabam var. Yakınlarım var, her zaman elim ayağım oluyor. Dağda kalmış kuşlar gibi değil de, fırtınada büyük bir liman sığınmış sandal gibi mutluyum. Günlerimi onlara dualar ederek geçiriyorum. Sadece şahsım için değil de tüm insanlık için, yurdumuz için iyi dileklerimin kabulünü diliyorum.
Hoşçakalın.
