(ŞAİR, YAZAR ve AKADEMİSYEN)
Geçen sene yani 2023 Ocak ayında, iletişimde olduğum bir dergi Şubat sayısını Salih Bolat’ın ilk ölüm yılı sebebiyle şairin anısına çıkaracaktı. Benden de bir şiir istemişlerdi. Onun için yazmakta olduğum bir şiir vardı zaten, tamamlayıp göndereceğimi söylemiştim. Sonrasını biliyorsunuz. Bizlerin, hepimizin ayrı ayrı planları varken hayatın ne getireceğini bilmiyoruz. Yaşadığımız büyük felaket her şeyi altüst etti. En azından bu Şubat’ta, yani ikinci seneidevriyesinde yazmak istedim ama yine kısmet olmadı. Gecikmeli de olsa verdiğim sözü bugünkü köşemde gerçekleştirmek istiyorum. Öncelikle şairin özgeçmişini kısaca hatırlayalım.
Salih Bolat 1956 Adana doğumlu. İlk ve orta öğrenimini Adana’da, yüksek öğrenimini Ankara’da yaptı.
Sanat yaşamına 1974 yılında, Yeni Adana gazetesinde öyküler yazarak başladı. 1975 yılında Koza dergisinin çıkmasına yardım etti ve ilk şiiri burada yayımlandı. Ankara’da yayımlanan yapıt dergisinin, Halk Evleri Genel Merkezi’nin, Petek dergisinin, yazı kurulu üyeliğinde bulundu. Promete dergisini kurdu.
Birçok dergide şiir ve yazıları yayımlandı. Köşe yazıları yazdı. Bu yazıları daha sonra kitaplaştırdı. Radyo’da şiir programı yaptı. Edebiyatçılar Derneği’nin, Türkiye Yazarlar Sendikası’nın Yönetim Kurulu üyeliğinde görev aldı.
Şiirlerle, düzyazılarla, ödüllerle dopdolu yaşadı. 13 Şubat 2022’de koronavirüs hastalığı sebebiyle 66 yaşında hayatını kaybetti.
Salih Bolat’a ait bir şiiri onun anısına paylaşmak istiyorum.
BİR GÜN ÖLÜRÜM BEN
Bir gün ölürüm ben
milat benim adımla başlar
alnımda at koşturur kanlı çocuklar
bilemem, nereye yağar
sokak ortasında bıraktığım yağmur
hangi hayatı savurur içimde büyüttüğüm fırtına
yüzümden bir kuş sürüsü havalanır
birden bir şarkıyı susar
kitaplarımda altını çizdiğim yerler
Bir gün ölürüm ben
belki bir gece treninin camına düşer başım
dışarıda bir telgraf teli çizip gider karanlığı
içerde yolcular uyduğumu sanır
yalnızca bir kız düşürdüğüm gülücükten anlar öldüğümü
yakama bir gözyaşı iliştirir
Bir gün ölürüm ben
belki yığılıp kalırım bir dostun kollarında
güz vurgunu bir çınar gibi dökülüp kalırım
her yaprağım kendi rüzgarından sorumlu tutulur
ta ki uzak bir kışlada toplanma borusu çalınır
tüfeğini yitirmiş bir asker suçluluğuyla giderim
derin, sessiz, ışıklı bir göl gibi
kendi kıyametimi beklerim
Bir gün ölürüm ben
belki bir ölüm tezgahında terler içinde
o anda kar fırtınasına tutulmuştur dağ başında bir çiçek
hiç acı duymam, çiçeğin acısını duyduğum için
ama ölmekten korka korka ölürüm
yaşamayı sevdiğim için.
SALİH BOLAT
***
Salih Bolat’ın muhteşem betimlemelerle dolu bu şiirini okuyup da hayran kalmamak mümkün mü? Çok etkilendiğim, imrendiğim şiirlerdendir. Bu şiiri okuduktan sonra, naçizane ben de bu satırları kaleme almıştım.
SALİH BOLAT’IN ARDINDAN
Bugün bir şair öldü
Kalemi, notları bıraktığı gibi
Bir gün ölürüm ben dediği dizelerde
Türlü türlü senaryo üretmişti
Tahminlerin tutmadı şair
Ne bir gece treninde
Ne de bir dostun kollarında
Tüfeğini yitirmiş askerin suskunluğu…
Haşa!
Sevgi seli arasında
Şanını yürüterek gittin
Bugün bir şair öldü
Bi dolu dost ve eserlerdi mirası
Hiç aklıma gelmezdi
Bir ölüme imreneceğim
Nerede hata yapmadığımı sorduran
Mirasına nasıl da gıpta ettim
Bir gün ben de ölürüm
Kuş uçup, kervan geçmeyen bir yere
Ölmez ağacının dibine ekiverin
Belki yeniden filizlenir
Can kırıklarıyla dolu bedenim.
***
Salih Bolat bir konuşmasında, “KARANFİL” isimli şiirinin çok paylaşılıp, sevildiğinden bahsediyordu. Benim de severek okuduğum, düşündüren bir şiirdir. O şiirin de bir bölümünü, şairin anısına paylaşmak isterim.
KARANFİL
Demek geldin
Çoktandır hiçbir yerdeydin
Ne kadar değişmemişsin
Ellerin ne kadar kalabalık
Gözlerin ne kadar ansızın
Seni böyle değişmemiş görmedim hiç
Demek geldin
Bu kent burada her zamanki
ilkesizliğini yaşıyor
Bir çarşı her gün ölüp ölüp diriliyor
Radyoda iyi ayarlanmamış bir
istasyon
gibi insanın sinirine dokunan sesiyle
bu kent burada her zamanki
ilkesizliğini
demek geldin
çoktandır hiçbir yerdeydin…
……..
***
Okuduktan sonra etkisinden kolayca sıyrılamayacağınız dizeler? Şiirler de yazarı da hayranlığı ve saygıyı sonuna kadar hak ediyor.
Dante ve Cahit Sıtkı Tarancı, insana 70 yıl ömür biçse de ne kadar yaşayacağımızı ve ne kadar vaktimiz kaldığını bilmiyoruz.
Önemli olan, şanını yürüterek, birilerinin hayatına dokunup, izler bırakarak gidebilmek değil midir?
Salih Bolat bunu gerçekleştirmiş şanslı kişilerden. Bu dünyaya kendi renklerini, dostluğunu bırakarak gitti. Her zaman şiirleriyle, kitaplarıyla yaşamaya devam edecek. Bu vesile ile aramızdan ayrılan tüm şair ve yazarlarımızı da rahmetle anıyorum. Ruhları şad olsun…
